Аналітычны семінар па рабоце з тэкстамі (новы сезон)
Беларусская философская Прастора
совместно с «Летучим университетом»
Представляет новый цикл
Аналитических семинаров по чтению текстов
Основная цель данных семинаров: развить традицию критического чтения и разбора аналитических текстов беларусских авторов, обеспечить полноценную рецепцию и обратную связь авторам данных материалов, улучшить содержательные и методологические рамки производства публичных аналитических высказываний.
Первое заседание состоится в пятницу, 3 ноября 2017 г. в 18.30 по адресу: ул. Троецкая набережная, 6.
Тема: Критический анализ частей 1-5 цикла статей В.В. Мацкевича «Глобальное потепление после холодной войны».
Формат: Заседание аналитической комиссии (П. Барковский, И. Подпорин, А. Сарна и др.) и завершающая общая дискуссия с участниками семинара.
UPD. Для участия в мероприятии необходима предварительная регистрация. Пишите на адрес, указанный в ссылке: barkouski [@] prastora.org
Видео заседания доступно по ссылке: https://youtu.be/BA7NBzJWj6I
31 Кастрычнік 2017 у 13:54
Жадаю ўдзельнічаць у семінары.
Ці ёсць гэтае паведамленне паўнавартнастнай рэгістрацыяй7
Леанід Гарустовіч
31 Кастрычнік 2017 у 23:35
Добра, Леанід. Хаця рэгістрацыя адбываецца праз электронную пошту, але Ваша заяўка прынятая.
8 Лістапад 2017 у 12:35
Без апоры па прыклад цяжка разбірацца ў існасці і істотнасці і сапраўднасці такога панятка, як ІНАВАЦЫЯ.
Таму прапаную канкрэтную мадэль для працы з панткам. Вось ўвводная:
“Все в цирке зааплодировали, оркестр заиграл туш, и на арену, улыбаясь и раскланиваясь во все стороны, вышел невысокого роста пожилой артист в расшитом золотыми драконами синем шёлковом халате. Это и был знаменитый Сидорелли. Пока его помощники раскладывали на маленьком лакированном столике всё, что было необходимо для первого фокуса, он продолжал раскланиваться и улыбаться. При улыбке у него ярко поблёскивал во рту золотой зуб.
– Замечательно! – прошептал завистливо Хоттабыч.
– Что замечательно? – спросил Волька, изо всех сил хлопая в ладоши.
– Замечательно, когда у человека растут золотые зубы.
– Ты думаешь? – рассеянно спросил Волька, следя за начавшимся номером.
– Я убеждён в этом, – ответил Хоттабыч. – Это очень красиво и богато.
……………………..
– Замечательно! – восторженно ответил Женя, и Волька тут же громко вскрикнул от удивления: у Жени оказался полный рот золотых зубов.
– Ой, Волька, что я тебе скажу! – испуганно прошептал Женя. – Ты только не пугайся: у тебя все зубы стали золотые.
– Это, наверно, работа Хоттабыча, – сказал с тоской Волька.
И действительно, старик, прислушивавшийся к разговору приятелей, утвердительно кивнул головой и простодушно улыбнулся, открыв при этом, в свою очередь, два ряда крупных, ровных золотых зубов.
……………………..
Омар Юсуф пренебрежительно хихикнул, открыв при этом два ряда мелких жёлтых зубов.
– Какие у тебя некрасивые зубы, – пожалел его Хоттабыч. – Почему бы тебе, Омар, не завести золотые, как у меня?
Омар Юсуф только сейчас заметил необычные зубы Хоттабыча, и его душу наполнила самая чёрная зависть.
– По совести говоря, братец, я не вижу особенного богатства в золотых зубах, – сказал он как можно пренебрежительнее. – Уж лучше я заведу себе бриллиантовые.
И точно, в ту же секунду тридцать два прозрачных алмаза чистейшей воды засверкали в его ехидно улыбающемся рту. Посмотревшись в маленькое бронзовое зеркальце, которое этот франтоватый старик, оказывается, хранил у себя за поясом, Омар Юсуф остался очень доволен.
Только три обстоятельства несколько омрачали его торжество. Во-первых, Хоттабыч не выказал никаких признаков зависти. Во-вторых, его бриллиантовые зубы сверкали, только если на них падал свет. Если же свет на них не падал, то рот производил впечатление беззубого. В-третьих, бриллиантовые зубы в первую же минуту до крови расцарапали ему язык и губы. В глубине души он даже пожалел о том, что так пожадничал, но не подал и виду, чтобы не уронить своего достоинства.”
Што тут інавацыя? Што тут прымусовае навязванне спажывання? Дадаткова ўспамінаеца, што на веснавой гульне гэтага году адна з удзельніц (звязаная з дыягностыкай у медыцыне) прапанавала як інавацыі тыя новаўвядзенні, што з’яўляліся ў яе лабараторыі. Як інавацыі гэтыя змены білі адвергнуты з довадамі накшалт таго, што ці мала чаго з знешнягя свету прыходзіць. І, як выдома, ўсё на сведе прыпісваеца дзеянням знешніх агентаў уплыву. Трэба адзначыць, што ў тэорыі рашэння вынаходніцкіх задач (ТРИЗ), калі з’яўляеца супярэчнасць, то яна ёсць супярэчнасцю незалежна ад масштаба і паходжання з’явы. А тут інавацыя можа з’явіцца толькі з боку першага свету, ды яшчэ павінна быць маштабу і капылу накшталт апісаных у кніжках Форда, рэкламе Маска і Кіслага, і Цукенберга.
Наступны прагон тэставага матэрыяла можна здзейніць з пытаннямі: “Хто тут да якога свету належыць?”
Я думаю, што Волька і Жэня належаць да трэцяга свету, Сідарелі і Хатабыч належаць да другога, Амар Юсуф – да першага.
А як думаеце вы.
Леанід
9 Лістапад 2017 у 13:48
Добра, Леанід, давайце паспрабуем паразважаць на прапанаваным вамі прыкладзе.
Па сутнасці гаворка вядзецца пра тэхналагічную інавацыю, якая калісьці дазволіла трохі ўдасканаліць стаматалагічную справу: замест выкарыстання драўляных пратэзаў, якія псаваліся пад уздзеяннем кіслотнага асяроддзя, і пратэзаў з косці і зубоў іншых жывёл і людзей, якія выглядалі малаэстэтычна, выкарыстанне шляхотнага металу дазваляла вырашыць адразу тры задачы: 1) зрабіць даўгавечны пратэз, што значна паляпшаў якасць жыцця чалавека; 2) стварыць “мабільны банкінг”, бо золата застаецца каштоўнасцю і дазваляе чалавеку выкарыстоўваць сабе як плацёжны сродак у скрайніх абставінах; 3) выкарыстаць больш эстэтычна прывабны матэрыял.
На сёння канешне выкарыстанне гэтай тэхналогіі на фоне існавання сучасных матэрыялаў, імітуючых натуральныя зубы, выглядае камічным ці сімвалічным крокам. Але для свету Хатабыча – гэта яшчэ відавочная інавацыя, якая яго аднак завабляе перадусім з эстэтычнага, а не практычнага пункту гледжання. Таму для яго гэта хутчэй нават не інавацыя, а яшчэ адзін сродак аздаблення і падвышэння сацыяльнага статуса. Тое, што ён робіць з Волькам можна назваць прымусовым размеркаваннем з прымусовым зацягненнем гэтага персанажу ў рамку свету Хатабыча, дзе сацыяльныя статусы вызначаюцца па вонкавых прыкметах – адзенні, каштоўнасцях, і г.д. Яго старэйшы брат Амар Юсуф таксама разглядае гэта не як інавацыю, але хутчэй як прадмет статуснага спажывання і ў імкненні пераўзыйсці астатніх выкарыстоўвае больш статусны матэрыял. Таму для аніводнага персанажа гэта не інавацыя – для Волькі і Жэні гэта састарэлая тэхналогія, для джынаў – гэта прадмет статуснага спажывання, для артыста – пытанне спрэчнае, але хутчэй таксама не інавацыя, а статусны аб’ект. Сам падзел на тры светы для гэтай казкі не ўжывальны. І паколькі інавацыйнага тут для персанажаў нічога няма, няма чаго весці гаворку пра тое, адкуль і куды прыходзіць інавацыя.
Пытанне ж сапраўды ў тым, што апошнім часам тэрмін інавацыя пэўна замацаваўся за тэхналагічнымі навінкамі, а не прарывамі ў гуманітарыстыцы ці сацыяльнай ведзе, скажамо. І гэта сапраўды праблема.
14 Лістапад 2017 у 19:03
Паважаны Павал!
Я ўдзячны Вам за Вашу стробу інтэрпрэтаваць гэты ўрывак з вядомага тэксту. Буду трымаць у галаве ваш тэкст і, пры магчымасці параўнаю яго ідэю з тым, што меў на ўвазе, выбіраючы гэты кавалак.Але наперад я меў на ўвазе тлумачэнне ўрыўка з пункту погляду на ідэю трох укладаў. Лічу мэтазгодным выкарыстаць тэрмін уклад хаця б таму, што сам аўтар адрокся (сцвяржая неадпаведнасць тэрмина таму, што мае наўвазе ў тэксце)ад тэрміну свет, выкарыставанага напоўніцу ў часе халоднай вайны. Адрокціся дык ён адрокся, але працягвае яго ўжываць, цягнучы за ўсім гэтым усе асацыяцыі, связаныя з словам. Таму па беларуску трэба абмеркоўваць тэкст пра тры ўклады. І на прыкладзе бачым прадстаўнікоў трох укладаў. Волька відавочна вызначаецца лакальна, жорстка прывязаны да сваёй краіны, да сваей страты, бо класаў там дзе ён жыве і самавызначаецца хутка ня будзе. Ня хоча ён ні ў ЦЭРН, ні ў Брусель, ні ў Галівуд. Не з’яўляеца ён чалавекам гісторыі глабалізацыі. З яго вырасце будучый інструктар ці то райкома, ці то дацэнт навучальнай установы, ці то заваёўнік цаліны. Што напоўніцу падпадае пад сцвяржзнне аўтара, што краінай кіруюць людзі, атабарыўшыеся ў трэцім укладзе. Хатабыч жыве ў другім ўкладзе. Ён ведае об перавагах глабалізацыі, але ён жорстка прывязаны да Волькі, як да чалавека, з якім павязаны амаль сваяцкімі адносінамі. Што, відавочна, адпаведае таму, што калі б не бацькі і сваякі, то з краіны ўсе б, жывучыя трэцім укладам, нахапаўшыся карт палякаў і зялёных, раз’ехаліся. І тым самым пацверзілі б трэнд, адзначаны аўтарам. Дададзім шчэ, што гэтыя людзі ўладкоўваюца на працу па знаёмствам і прыходзяць на суразмоўя з бацькамі і мамкамі (ці з іх блаславення), не пішуць рэзюме бо няздольны да рэфлексіі. Сам жа Хатабыч, як асоба адпавядаючая другаму ўкладу, адчувае адказнасць як за свайго брата – Амар Юсуфа, так і за сваўго ратаўніка – Вольку. Амар Юсуф сваімі глабалістскімі закідамі, магчымасцямі, дзеяннямі, і (што лучыць яго з узорамі трэцяга ўкладу) дэманструе сваю першаўкладнасць. Таму мо ёсць мэтазгоднасць вылучыць падзяленне на цотныя і няцотныя ўклады. І зноў ёсць пытання да аўтара адносна суадносін між укладамі і прадстаўнікамі ўкладаў. У цэлым сам тэкст – нейкі гібрыд камуністычнага маніфесту і гумілёўскага тэксту аб этнагенезе. У адрозненне ад маніфесту, дзе чынныік зменаў знойдзены і названы – камуністы, тэкст заклікае шукаць нешта, некага, нейкіх (ці то чалавекаў, ці то супольнасць) здольнае здзейсніць рэформы. У адрозненне ад гумілёўскага тэксту аўтар заклікае да, не апісання і навуковага даследвання, а да дзеяння. Якое ён сам і акрэсліў. Акрэсліванне адбылося простым правілам прадукцыі “Калі – то”. Стыль такі. Рэформы – неабходны. Будзеш спрачацца? (Тут можна нагадаць, што Вольке з цягам часу прыдзеца ставіць штучныя зубы. Таму, як ён ні будзе ўпірацца, гэта непазбежна.Вось калі адбудзеца прароцтва аўтара аб тым, што прыдзеца ўцягвацца ў напрамку першага укладу). І неяк няёмка пытацца пра тое, якія рэформы патрэбны. І далей. Калі рэформы будуць, то пад уплывам агентаў. Ну і так далей. Гэтае маё ўраджванне псуе маё няведанне сэнсу слова манада. Але ў мяне есць імкненне схапіць тэкст цалкам і нешта зрабіць з яго сэнсам. З’яўляецца жаданне парэкамендаваць аўтару падпрацаваць тэкст з улікам заўваг абмеркавання, скараціць тэксты адукацыйных месцаў, вынесці ў спасылачны апарат звесткі аб крыніцах. І аддаць рукапіс на дэпанаванне ў БЕЛІСА . Каб рукапіс зазнаў зайдросны лёс рукапісу Гумілёва.
З павагай Леанід
19 Люты 2018 у 13:31
“Следующая идея возникла слишком поздно (не помню кому она пришла в голову), но должно было случиться вот что. Я написал работу для Comptes Rendus, которую проф. М. Рисс перевел для меня на французский язык. В конце было три подстрочных примечания. Первое (на французском языке) гласило: “Я весьма признателен проф. Риссу за перевод настоящей статьи”. Второе гласило: “Я признателен проф. Риссу за перевод предыдущего примечания”. Третье гласило: “Я признателен проф. Риссу за перевод предыдущего примечания” и так, казалось бы, нужно продолжать до бесконечности. В действительности я законно ограничился примечанием № 3: сколь плохо я ни знаю французский язык, я в состоянии переписать французскую фразу.”
Литлвуд Дж. ‘Математическая смесь’ – Москва: Наука, 1990 – с.140
http://www.e-reading.club/bookreader.php/1040882/Litlvud_-_Matematicheskaya_smes.html